Patrick doet het anders
Patrick moest revalideren na een onderbeenamputatie. Hij deed dat anders, op zijn eigen manier. Op een zonnige middag in juni treffen we Patrick op een terras op de Veluwe, dichtbij zijn woonplaats Ermelo. Een grote, robuuste en goedlachse man in een T-shirtje met een tattoo op de bovenarm. Maar er is meer dan de eerste indruk doet vermoeden. Er is niets stereotype aan deze man. De verrassingen in het gesprek volgen elkaar in rap tempo op.
Wonen op de Veluwe
Geboren in Amsterdam en getogen in Zwijndrecht, besloot Patrick al jong te verhuizen naar de Veluwe. “De lucht is hier schoner, de natuur is dichtbij en er is meer ruimte om te leven. Het is toch fantastisch om bijvoorbeeld -soms letterlijk- levend wild in je achtertuin te hebben? Ik vind het belangrijk om goed op mijn conditie en gezondheid te letten; niet roken, veel bewegen en bewust omgaan met alcohol.” Patrick bestelt dan ook een verse muntthee bij de serveerster. Wat hij heeft meegenomen uit zijn geboortestreek is de typische nuchtere mentaliteit. “Ik ben toch wel van het Rotterdamse: niet lullen, maar poetsen”, vertelt hij breed lachend.
Pieken en dalen
Patrick heeft een bewogen leven achter de rug, met pieken, maar ook met de nodige tegenslagen. Als alleenstaande vader draagt hij de zorgt voor twee kinderen. Samen met zijn vader zorgt hij ook voor zijn moeder, die ernstig ziek werd en uiteindelijk naar een verzorgingstehuis moest. “Gelukkig gaat het nu beter met haar, ze herstelt tegen alle verwachtingen in. Ze is dan ook een sterke vrouw!”, vertelt hij blij. Patrick aardt naar zijn moeder. Hij overleefde een heftig auto-ongeluk, werd gediagnosticeerd met diabetes, onderging een voorvoetamputatie, kreeg een hartaanval en onlangs volgde een onderbeenamputatie. Ondanks die tegenslagen is hij een optimistisch en vrolijk mens, die iedere dag geniet van wat het leven te bieden heeft. Maar hij is ook bijzonder leergierig en een tikkeltje eigenwijs. “Ik ben nooit opgehouden met positief naar mezelf te kijken. Iedere nieuwe situatie beschouw ik als een uitdaging om dingen op een andere, maar vooral op mijn eigen manier te doen.”
Onderwaterlasser; een bijzonder beroep
Dat eigenzinnige en doelbewuste zat er al op jonge leeftijd in. Patrick vertelt met trots over zijn stiefvader, die hem opvoedde als zijn eigen zoon. “Tegenwoordig is hij eigenaar van een IT-bedrijf, maar vroeger was hij was foto-lasser. Ik ging al rond mijn veertiende met hem mee naar zijn werk. Dat vond ik geweldig! Hij leerde me de kneepjes van het vak. Ik heb het altijd al een prachtig beroep gevonden.” Als Patrick weer eens meegaat naar een klus die zijn vader doet, ontdekt hij het offshore bestaan. “Ik zag duikers onder water aan de slag gaan met lastoortsen en dacht: dat is het! Dat wil ik doen!” De voor de hand liggende route is dan om eerst de opleiding te doen en vervolgens te solliciteren. Patrick deed dat andersom. Eerst solliciteren, de rest zou hij wel regelen. Hij werd aangenomen zonder het vereiste duikbrevet en zorgde daarna dat hij door de strenge selectie van de opleiding kwam. Hij slaagde met vlag en wimpel en kon direct aan de slag als onderwaterlasser.
Niet in paniek raken
Patrick is al een paar jaar geleden gestopt met werken, maar dankzij zijn doelgerichte aanpak kreeg hij zijn droombaan. Hij bracht een groot deel van zijn leven op zee en onder water door. Door zijn werk kwam hij soms in heftige situaties terecht op olieplatformen en reddingsboten. Als duiker daal je ook af in waterpijpen en word je actief ingezet bij bergingswerkzaamheden. Het leerde hem te anticiperen op tegenslagen en creatieve oplossingen te bedenken. “Voor dit werk moet je heel gedisciplineerd zijn en je mentaal voorbereiden op het ergste. Je kunt het je niet permitteren om onder water in paniek te raken.”
Revalideren met de juiste mindset
Met die mentaliteit ging hij ook het revalidatietraject na de onderbeenamputatie in. “Het ging niet goed met mijn been. Ik had veel pijn, had een bloedvergiftiging en bleek bij opname corona te hebben. Veel opties waren er niet. Toen heb ik tegen de chirurg gezegd: haal dat been er maar af… De volgende ochtend ging ik onder het mes.” Daarna volgde een revalidatietraject. “Om te leren lopen op een prothese moet je kunnen lopen met krukken, werd me verteld. Dat heb ik vaker geprobeerd, maar dat kan ik gewoon echt niet.”
Patrick verbaasde zijn artsen en behandelaars door op zijn eigen manier binnen een paar weken rond te lopen op zijn prothese. Niels, zijn instrumentmaker bij ProReva vertelt: “wat ik me vooral herinner van zijn revalidatietraject, is dat het ongewoon snel ging allemaal. Twee weken na levering van de prothese kwam hij al zonder hulpmiddel bij ons binnenlopen voor controle. In het begin hield hij veel vocht vast. Dat kwam mede omdat hij een tijd rolstoelafhankelijk was. Met zijn prothese is Patrick veel actiever. Daarmee verdween ook het oedeem. Ik heb hem enorm zien opleven. Dat vind ik mooi om te zien en geeft mij als instrumentmaker ook veel voldoening! Daar doe je het voor.”
Leren met vallen en opstaan
“Mijn geheim? Gewoon doen wat je altijd doet, dagelijkse handelingen herhalen. Bijvoorbeeld in de keuken: op je benen gaan staan en blijven lopen. Het is net als leren schaatsen. Dat leer je ook met vallen en opstaan. Soms moet je even doorbijten!” Patrick realiseert zich dat dit niet voor iedereen werkt. Zijn vader bracht hem meditatietechnieken uit de Oosterse vechtkunst bij. “Door op een bepaalde manier te ademen, lukt het me om pijn in mijn lichaam te verplaatsen naar een plek waar het dragelijk is.” Een andere tip van Patrick is om doelen te blijven stellen en daar naartoe te werken. Zelf gaat hij nu op zoek naar de mogelijkheid om te duiken met een prothese.
Samen met Niels vond hij ook een praktische oplossing voor het ontbreken van zijn een deel van zijn rechter voorvoet. Patrick wilde hier liever geen speciale prothesevoorziening of orthopedisch schoeisel voor. Niels maakte een koolstof inlay met opvulling. “Daardoor is de neus van zijn schoen niet zo plat meer. Dat ziet er gewoon mooier uit! Bovendien voelt hij meer respons tijdens het lopen en gaat het autorijden een stuk makkelijker”, legt Niels uit.
Patrick weigert ondanks zijn amputatie afscheid te nemen van zijn motoren. Ook daar vindt hij vast een oplossing voor! “Weet je wat het is? Je moet altijd creatief blijven denken. Blijf proberen: de situatie verander je niet, wat je zelf kunt wel!”